Συγκρίνοντας αυτό το κτίριο με διάσημα σχολικά κτίρια της προηγούμενης περιόδου, όπως η Αγγλική Σχολή και το Λύκειο του Παγκρητίου (και τα δύο στη Λευκωσία), μπορεί κανείς να αισθανθεί το ρυθμό της παγκόσμιας δεκαετίας του 1950: η νέα αρχιτεκτονική δεν έχει ισχυρούς κύριους τόνους, δεν θα καταλάβεις αμέσως πού βρίσκεται η κύρια είσοδος ή το κτίριο του διευθυντή, επειδή δεν υπάρχουν πύργοι και κιονοστοιχίες που να δείχνουν την ιεραρχία. Αυτό που έχει σημασία είναι η φιλοξενία και η ευκολία, αντί για τη διακοσμητικότητα.

Το κύριο στοιχείο της σύνθεσης είναι οι ανοιχτές στοές που θυμίζουν την περιπατητική σχολή της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας: δεν είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι φοιτητές περπατούν κάτω από αυτές τις στοές και συζητούν για υπερηχητικά αεροσκάφη, νέους κινητήρες αυτοκινήτων και διαστρικές περιπέτειες. Ένα τοπικό υλικό, ο μπεζ κυπριακός ασβεστόλιθος, τον οποίο θα δούμε πολύ περισσότερο σε αυτόν τον δρόμο, εισήχθη στον σχεδιασμό.