Απλά φανταχτερό! Εκείνη την εποχή, υπήρχαν γύρω γύρω χωράφια και μια χωματερή της πόλης. Η γη άξιζε μια δεκάρα. Επομένως, εδώ ήταν που ο νεαρός αρχιτέκτονας Φώτης Κολακίδης αποφάσισε να πειραματιστεί.

Στη συνέχεια, ο άνθρωπος αυτός έγινε γνωστός σε όλο το νησί - ήταν δήμαρχος Λεμεσού για 20 χρόνια.

Ωστόσο, εκείνη τη στιγμή, ο Κολακίδης μόλις ξεκινούσε την πορεία του και δραστηριοποιούνταν εδώ τόσο ως αρχιτέκτονας όσο και ως ντεβέλοπερ.

Ο Κολακίδης πρότεινε ένα νέο πρότυπο ζωής στη Λεμεσό. Πριν, οι Κύπριοι ζούσαν σε μεμονωμένα σπίτια, τώρα ο αρχιτέκτονας τους είπε ότι αυτό ήταν εκτός μόδας. Οικονομικά, το έργο απέτυχε και το σπίτι τελικά πουλήθηκε σε άλλη εταιρεία. Αλλά παρ' όλα αυτά, η νέα έννοια της αστικής διαβίωσης είχε ήδη αρχίσει να περνάει στη συνείδηση των πολιτών και στην αγορά.

Το κτήριο βάφτηκε πρόσφατα, αλλά στην πραγματικότητα χρειάζεται επειγόντως αποκατάσταση, καθώς έχει αποπροσωποποιηθεί πλήρως στα 65 χρόνια ζωής του.

Ο πρώτος όροφος του σπιτιού, που κάποτε έμενε άδειος - ακολουθώντας τις αρχές του Λε Κορμπυζιέ, έχει τζαμαριστεί και έχει μετατραπεί σε τράπεζα. Εξαφανίστηκε το «σολάριουμ» στον τελευταίο όροφο.

Τα μπαλκόνια, αρχικά από μπετόν, όπως προτιμούσαν να κάνουν οι δάσκαλοι του γερμανικού μοντερνισμού την περίοδο του μεσοπολέμου, αντικαταστάθηκαν από κουτιά κλειστά από όλες τις πλευρές με απομίμηση αλουμινίου, ακατάλληλη για αυτή την αρχιτεκτονική.  

Το κτήριο ήταν πολύ λιγότερο τυχερό από το περίφημο ξενοδοχείο Αμαθούς, το οποίο ο Κολακίδης έχτισε μαζί με τον Βάλτερ Γκρόπιους το 1973.

Πριν αποχαιρετήσετε αυτό το εμβληματικό σπίτι, σας προτείνουμε να πάτε στην αυλή και να κοιτάξετε το μεταφυσικό τοπίο - ένα τσιμεντένιο ειδύλλιο της δεκαετίας του 1960, όπου οι πολεοδόμοι και οι εργολάβοι δεν άφησαν ούτε ένα δέντρο.

Ένα φαράγγι ανάμεσα σε ψηλά σπίτια, σε σύγκριση με τα οποία το Εφτάπατο μοιάζει ένα μικροσκοπικό κουκί! Πόσο ευτυχώς που αυτό το ειδύλλιο ανήκει στο παρελθόν και οι δρόμοι ντυμένοι με δέντρα είναι ξανά στη μόδα.